#000 Prolog

* 17 lat wcześniej *

- Myślisz, że to dobre rozwiązanie?- krzyknęłam, a pojedyncza łza spłynęła po moim policzku. 

Głucha cisza.

-  Odejdziesz od tak sobie, zostawiając mnie z tym wszystkim? Uważasz, że ci na to pozwolę? Po tym wszystkim... - załamał mi się głos - Po tym wszystkim odejdziesz od tak. - pstryknęłam palcami.

- Ann... Wiesz, że ja odejdę, nic na to nie poradzisz. Zatrzymasz mnie tydzień, miesiąc, pół roku, ja i tak odejdę, zanim ono się narodzi.

- Teraz to dla Ciebie "ono", to coś, nic ważnego. Jesteś kretynem, kompletnym idiotą! - zacisnęłam dłonie w pięści. Nie daj po sobie poznać, że jesteś słaba. Pokaż mu, że jesteś silna. -  Jeszcze niedawno byłeś taki szczęśliwy, co się zmieniło?

Cisza.

- Powiedz mi! - zażądałam.

- Wszystko. - wyszeptał.
To wszystko, było jak cios nożem prosto w serce. Ma inną. Nie wygląda na takiego, ale chociaż, może jednak. Facet nie musi tak wyglądać, ale może mieć i to jego dziwne zachowanie od kilku tygodni. Coś jest na rzeczy. Ale obiecywał, że będzie, nigdy nie odejdzie. Puste słowa. A może tu chodzi o coś kompletnie innego. Wspominał coś kiedyś o jakimś gangu, ale jak on się ma do niego? Odchrząknął.

- Idę się spakować, im prędzej wyjadę, tym mniej będzie żalu... mniej wspomnień... mniej cierpienia. - odwrócił się i ruszył do wyjścia z kuchni.

- Tak mniej żalu, wspomnień, cierpienia. Jednorazowa przygoda, która właśnie dobiega końca. - odparłam bezczelnie - Myślisz tylko o sobie! Egoista! Pieprzony egoista!

- Dość! - warknął. Odwrócił się napięcie przez co, mogłam zobaczyć jego zielone oczy, tonące w dzikiej furii. - Dość! Nie masz prawa tak mówić, nie wiesz przez co przechodzę! - przeczesał dłonią włosy, poburzając je jeszcze bardziej. - Muszę was chronić! To mój obowiązek, ale ty tego nie rozumiesz... oni... Dość! Za godzinę mnie tu już nie będzie. - wybiegł trzaskając drzwiami. 

Upadłam na drewniane krzesło, które stało nieopodal. Zrezygnowałam dla ciebie z wszystkiego, a ty tak po prosu mówisz, że to koniec? Tak szybko zapominasz. Na górze dało się słyszeć szybkie kroki i przekleństwa. Nie wiem jak długo trwało jego pakowanie, może piętnaście, może dwadzieścia minut, ale dość szybko się uwinął. Przez drzwi kuchni mignęła mi jego postać, szykował się do wyjścia. To ostatni moment, kiedy on tu jest. Żegnaj Joe, żegnaj na zawsze.

- Harry, już nie ma ojca. - szepnęłam w przestrzeń, kiedy drzwi zamknęły się zanim z cichym kliknięciem. 

Falling a thousand feet per second

You still take me by surprise

I just know we can't be over

I can see it in your eyes

Making every kind of silence

Takes a lot to realize

It's worse to finish than to start all over

And never let it lie

And as long as I can feel you holding on

I won't fall

Even if you said I was wrong

I'm not perfect

But I keep trying

Cause that's what I said

I would do from the start

I'm not alive if I'm lonely

So please don't leave

Was it something I said

Or just my personality

Making every kind of silence

It takes a lot to realize

It's worse to finish than to start all over

And never let it lie

And as long as I can feel you holding on

I won't fall

Even if you said I was wrong

I'm not perfect

But I keep trying

Cause that's what I said

I would do from the start

I'm not alive if I'm lonely

So please don't leave

Was it something I said

Or just my personality

I'm not perfect
But I keep trying

Witam i oto mamy Prolog. Tak wiem, jest krótki i beznadziejny (tak, nie wierzę w siebie)
Ale jeśli ty tak, to proszę skomentuj, dla ciebie to chwila, a dla mnie to duża motywacja i uśmiech na twarzy :)

CZYTASZ = KOMENTUJESZ !

No to do pierwszego rozdziału.

loucke.  (@dianaseth) 

- #000 Cześć! Perfect

Perfect - Larry Stylinson

Harry Styles, Louis Tomlinson 

Trudne wybory. Powroty. Niewypowiedziane słowa. Powroty. Zmory przeszłości.

Jeden - bezczelny, na swój sposób urokliwy nastolatek. Wielka gwiazda - czyżby? Nielegalne wyścigi, adrenalina, prochy, imprezy, dziewczyny - to jego świat. Ale jest pewien problem, a mianowicie widzi daty, daty śmierci ludzi. Jak zareaguje, gdy jego życie obróci się nagle o 180 stopni, gdy na jego drodze nagle stanie On?

 Drugi - niby szara mysz, nowy w mieście. Czy to tylko pozory? Dobry kolega, sąsiad? Nic z tych rzeczy. Nim nastanie wieczór, nie poznasz nieśmiałego, zamkniętego w sobie chłopaka. Czemu zakłada maskę pozorów? Czy to gra, a może coś innego? Czy tę dwójkę połączy pasja do wyścigów? Połączą siły? Dadzą radę wyzwaniom, które na nich czekają? Ich życie radykalnie się zmieni? A może pozostanie takim, jakim jest?

Hedley - Perfect [link]

AU: One Direction nie istnieje

Rozdziały postaram się wstawiać jak najszybciej, ale jak coś będzie kolidowało z publikacją to oczywiście będziecie poinformowani o opóźnieniach, ale mam nadzieję, że wszystko będzie na czas :)



No to do Prologu.


loucke.